Noć,
utkana u prozirnost mojih zenica
Ispunjava drhtavu vlažnost njenih usana,
i diše poljupcima noseći me u obličje sna,
Gdje tiho ispijam prozirnost tvojih zenica.
Noć počinje u izmaglici tvojih nagih dodira
Tik uz osmeh, u tirkiznim žilama vremena,
i sa zanosnih bridova vrištećih bedara,
Razlijeva te u izmaglici mojih naglih dodira.
Noć poseduje
taj rasuti okus zvijezda,
I te čestice što nahrupiše glatkim sjajem,
Na valovite ruke, na tajnu tvog trbuha,
Neprestano nudi kao rasuti okus zvijezda.
Noć vrelim jezikom prati uzdahe kože,
I povrh drhtave bjeline prelijeće nebo,
a unutar mraka želi samo naša tijela,
pa uz pomoć tišine prati uzdah kože.
Zal Kopp
